De fipronil affaire heeft weer eens aangetoond dat je niet alleen op “blauwe ogen” kunt vertrouwen. Wie “shit inkoopt, verkoopt shit” blijf ik maar zeggen bij elke training. Dus wat moet elke ondernemer in het levensmiddelenkanaal weten bij de inkoop van zijn producten: Waaruit blijkt dat de producent of handelaar voedselveilig werkt, waaruit blijkt dat de gebruikte grondstoffen aan de wettelijke eisen voldoen en de etiketten aan de gestelde eisen.
De certificering van levensmiddelenbedrijven, zoals de Houwers Groep dat ook doet voor ambachtelijke levensmiddelenbedrijven, is een ingewikkelde materie, maar geeft wel enige zekerheid dat een deskundige zich heeft gebogen over deze vraag. Waar moet je nu op letten als een bedrijf een certificaat overlegd.
1. Is het certificaat afgegeven door een certificerende partij, te zien aan het logo van de RVA (Raad voor Accreditatie). Geen logo, geen betrouwbaar certificaat!
2. Is het bedrijf met naam en adres genoemd waarop het certificaat is afgegeven. Productielocatie en verkooplocatie kunnen op verschillende adressen zitten. Alleen het bedrijf vermeld op het certificaat is beoordeeld.
3. Volgens welke norm is het bedrijf getoetst. Hygiënecodes, ISO-22000, FSSC-22000, IFS, BRC zijn normen waar HACCP een onderdeel uitmaakt van het onderzoek. ISO-9001, NBC-broodonderzoek en SKAL vallen hier niet onder.
4. Is het certificaat geldig. Het certificaat is een jaar geldig vanaf de inspectiedatum.
5. Is het gehele proces van het bedrijf beoordeeld van inkoop tot aan verkoop. Hier zit regelmatig een omissie omdat handelshuizen zich laten certificeren, zonder dat de inkoop van dat bedrijf wordt beoordeeld.
Iemand die zijn zaken op orde heeft verstuurd de gevraagde gegevens. Als er geen certificaten zijn kunnen ook analyseresultaten worden opgevraagd, maar u bent zelf verantwoordelijk voor wat je inkoopt. Kijk naar de fipronil gevolgen. De verwerker van de besmette eieren moet zich nu verantwoorden waar die eieren in verwerkt zijn. Voorkomen is nog steeds beter dan blussen.